Dziura w ziemi. Wielki Kanion- oczekiwane zdjęcia z mojej wycieczki

Obiecywałam i oto są, nie było łatwo wybrać. Wszystkie są warte obejrzenia- piękne, ciekawe. Żadne z nich nie oddaje jednak uczucia, którego doświadczyłam. Już w drodze na Wielki Kanion byłam podekscytowana. Kilka godzin przez pustynię, po drodze Tama Hoovera. Z klimatyzowanego samochodu wyglądało bajkowo. Jak dojechaliśmy Indianin piowiedział nam, że mamy szczęście bo to lato jest chłodne. No tak, było zaledwie 33 stopnie Celsjusza. Z resztą pogoda była nieprzewidywalna. Znienacka spadł deszcz, który kropił olbrzymimi kroplami przez chwilę, a później znów wyszło słońce. Wiał wiatr, który na początku odczuwalny był jak… palące powietrze z piekarnika. Po deszczu było przyjemniej. Jak pierwszy raz podeszłam do krawędzi poczułam olbrzmi strach, chociaż nie mam lęku wysokości. Nagle przestałam ufać własnym ruchom. Po chwili jednak przyzwyczaiłam się i byłam w stanie cieszyć się widokiem. Jak weszłam na skywalk- szklany most nad Kanionem poczułam strach, radość i wzruszenie razem. Słowa nie opiszą tego widoku, ani uczucia. Zdjęcia też tego nie oddadza, ale spróbujmy.*

Eagleview- rzeczywiście skały uformowały się na kształt olbrzymiego orła z rozpostartymi skrzydłami.

„Wyobraź sobie, że zrzucisz kamyk. Poodbija się od innych skał i zanim spadnie na samo dno przestanie być dawno widoczny. Gdzie musi być ten odtatni punkt, w który uderzy…” Powiedział J., po czym znalazł kamyk i chciał go zrzucić.

Ja nie mogąc uwierzyć własnym oczom skakałam z radości.

Rzeka Kolorado, może następnym razem wybiorę się na spływ? Widoki z dołu na pewno są imponujące.

A to te wielkie krople.

I jeszcze jakieś panoramy.

* Niestety na Skywalk nie wpuszczają z aparatami, telefonami ani innymi personalnymi przedmiotami.